Stefan Lazarević, srpski knez, u narodu poznat je i kao Stevan Visoki, preminuo je na danšnji dan 19. jula 1427. godine, sin kneza Lazara i knjeginje Milice. Vazal turskog sultana Bajazita I do 1402. godine, kada se povukao u Carigrad gde je od vizantijskog cara Jovana II Paleologa dobio titulu despota. Stefan Lazarević rođen je u Kruševcu, 1377. godine, a umro u Kragujevcu, 19. jul 1427.
1403. godine, sklopio je sporazum sa ugarskim carem Žigmundom I, posle poraza Bajazita, dobio je Mačvu i Beograd, koji je proglasio prestonicom, a 1421. godine nasledio je Zetu.
Nakon očeve pogibije u kosovskom boju 1389. godine, Stefan je bio maloletan, te je umesto njega vladala njegova majka i namesnica Milica učinila je Srbiju vazalnom, kako ne bi potpali pod vlast konkurentske dinastije Brankovića. Pojedini istoričari ocenjuju da je Stefan periode mira iskoristio za snaženje Srbije u političkom, ekonomskom, kulturnom i vojnom pogledu.
1412. godine objavio je „Zakonik o rudnicima“, kojim se uređuje život u Novom Brdu, tada najvećem rudniku na Balkanu. Time je pojačao razvoj rudarstva, koje je bilo glavna privredna grana tadašnje Srbije. Na polju arhitekture nastavlja se razvoj Moravskog stila, koji je započeo u doba njegovog oca.
U periodu od 1407. do 1418. godine podiže manastir Resavu (Manasiju), poslednju monumentalnu zadužbinu srpskog srednjovekovlja, a Beograd je od porušenog pograničnog gradića pretvorio u modernu utvrđenu evropsku prestonicu, proširivši ga gotovo deset puta.
Takođe, Stefan je bio pokrovitelj umetnosti i kulture, a i sam je bio pisac. Njegovo najznačajnije delo je „Slovo ljubve“ koje se odlikuje renesansnim crtama.
U ovom periodu se razvija i bogata prepisivačka delatnost (takozvana Resavska prepisivačka škola).
Srpska pravoslavna crkva ga je kanonizovala 500 godina nakon njegove smrti 19. jula 1927. godine i slavi ga 1. avgusta (19. jula po julijanskom kalendaru) kao svetog Stefana despota Srpskog.
